علت پوسیدگی طوق دندان

پوسیدگی‌ های ناحیه‌ سرویکال، که به آنها پوسیدگی طوق دندان نیز گفته می ‌شود، از جمله آسیب‌ هایی هستند که بسته به شدت و نوعشان، جلوه ‌های متفاوتی دارند و نیاز به بررسی دقیق دارند. برای شناسایی صحیح این نوع پوسیدگی‌ ها و انتخاب بهترین روش درمانی، دندانپزشکان از تکنیک‌ ها و روش‌ های متعددی بهره می‌ گیرند. در ادامه، به انواع مختلف این آسیب ‌ها و نحوه تمایز آنها توسط بهترین متخصص دندانپزشکی کودکان غرب تهران اشاره می‌ کنیم:

تغییر رنگ سطح سرویکال

 در مواردی که تغییر رنگ در ناحیه طوق دندان دیده می ‌شود اما هنوز نشانه ‌ای از تخریب یا ایجاد حفره وجود ندارد، موضوع تنها یک تغییر رنگ سطحی است. در این شرایط، معمولا نیازی به درمان جدی نیست و با نظارت منظم دندانپزشک و استفاده از شوینده ‌های تقویت ‌کننده، می ‌توان وضعیت را کنترل کرد.

دمینرالیزاسیون (از دست رفتن مواد معدنی)

 زمانیکه بخشی از مواد معدنی ساختار دندان از بین می ‌رود، اما هنوز به مرحله‌ ایجاد حفره نرسیده است، دندان وارد مرحله‌ ای حساس ‌تر شده است. استفاده از محلول‌ های فلورایددار یا کلرهگزیدین در این مرحله به توقف روند تخریب و تقویت مجدد مینای دندان کمک می ‌کند.

پوسیدگی فعال (ایجاد حفره)

 اگر تخریب دندان به جایی برسد که حفره ‌ای محسوس در ناحیه طوق ایجاد شود، به عنوان پوسیدگی واقعی شناخته می ‌شود. در این مرحله، ترمیم با مواد مخصوص مانند کامپوزیت یا سرامیک ضروری است تا ساختار از دست رفته دندان بازیابی گردد.

این دندانپزشک است که با تکیه بر تجربه و دانش تخصصی خود، به کمک ابزارهای کلینیکی و تشخیصی، وضعیت دندان را ارزیابی کرده و مناسب ‌ترین روش درمان را انتخاب می‌ کند.

درمان پوسیدگی طوق دندان

درمان پوسیدگی ‌های ناحیه سرویکال و آماده‌سازی دقیق حفره ‌ها برای ترمیم، یکی از گام‌ های کلیدی و حساس در دندانپزشکی ترمیمی محسوب می ‌شود. این فرآیند نیازمند ظرافت بالا، دقت عمل، و استفاده از تکنیک ‌های تخصصی است تا نتیجه‌ ای ماندگار و مؤثر حاصل شود. مراحل این فرآیند به صورت زیر قابل توضیح است:

حذف بافت پوسیده: در نخستین گام، دندانپزشک با بهره‌ گیری از ابزارهای خاص و دقیق، بافت ‌های پوسیده را از ناحیه سرویکالی حذف می ‌کند. این مرحله که به اصطلاح تخلیه حفره نامیده می‌ شود، باید با دقت بالا انجام شود تا از باقی ماندن هرگونه پوسیدگی جلوگیری شود.

پاکسازی ناحیه اتصال مینای دندان و عاج: پس از برداشت کامل پوسیدگی، ناحیه‌ مرزی بین مینا و عاج به دقت پاکسازی می ‌شود. این ناحیه حساس است و آماده ‌سازی مناسب آن، نقش اساسی در دوام ترمیم دارد، زیرا اتصال صحیح مواد ترمیمی به دندان را تضمین می ‌کند.

شکل‌ دهی به حفره: سپس نوبت به فرم‌ دهی دقیق حفره می ‌رسد. در این مرحله، دندانپزشک با در نظر گرفتن نوع ماده ترمیمی و وضعیت کلی دندان، شکل و ابعاد مناسب حفره را طراحی می ‌کند تا ماده پرکننده به بهترین نحو در جای خود قرار گیرد.

ترمیم نهایی: در گام پایانی، با استفاده از مواد ترمیمی مناسب از جمله کامپوزیت، سرامیک یا سایر مواد متناسب با وضعیت بالینی دندان حفره پر می ‌شود. این ترمیم نه تنها ظاهر دندان را بازمی ‌گرداند، بلکه عملکرد آن را نیز تثبیت می‌ کند.